Der Erlkönig up Platt
|
||
Homepage Wadelheim De Kuckuck an’ Wadelheimer Bahnhof
|
De
Erlküening –
un
Bäänd sien’ Öllsten Im
Original von: Johann Wolgang von
Goethe Up
Mönsterlänner Platt dichtet van
Otto Pötter Well
ritt dao up’t Piärd bi Nacht un Wind? De
malle Bäänd is et met sien öllste Kind! He
jägg dao dör’n Busk – un hölt in’ Arm, sien’
strammen Jung, heel fast un warm. „Waorüm
kieks mi nich an, du olle Bengel?“ röpp
Bäänd dao up ’t Piärd, es so’n wilden Engel. Doch
sien Bünsel – is he nich mehr klook? Häff
Aogen bloß noch för anneren Spook! Un
kreiht un kriesket: „Mann, kiek es dao! Dao
spööket de Erlküening
– un kümp us nao!“ „Wat
sühs du dao alle, du leiwe Kind? Du
bis jä nich wies – bis auk all dör’n Wind? Nu
män sachte an“, beruhigt em de Vader, „dat
bünd van de Erlen bloß Tööge un Blaader.“ „Nänä,
kanns mi glöwen“, is de Junge an schreien, „he
will mi all seine Döchters andreihen. Erlküenings
Döchter, stell di dat vör!“ Un
Bäänd brabbelt bloß: „Meinee, wat ’n Mallör.“ Un
duller nu giff he de Pietske dat Piärd. Un
de Jung’ bi em dao, de wehrt un wehrt. „Nu
kiek doch, Vaa, nu sie doch es klook, Erlküenings
Wichter, se danzt dao in’ Hook.“ Un
Bäänd röpp em to, so guet he kann: „Meinee,
Jung’, wat büs doch ’n unwiesen Mann! Ick
sägg di sicher, ick weet et genau, de
Erlenbaom weiht bloß, dat is kiene Frau!“ Doch
dat kümmert den Jung’ nich en sien’n Arm. He
schinnt heel weg – un mäck wild Alarm. „Van
wiägen Baom, de schöne Deern, se
röpp mi to: Ick häb di giän! Un
kümms nich wanner to mi hier in’t Holt, dann
sägg ick di sicher, dann bruuk ick Gewaolt!“ „Dat
doo ick glieks auk, bi’n naichsten Stopp. Dann driew ick de Fraulüe di wuohl uut ’n Kopp!“Denn
bi so ’ne wunnerlick drieste Bruut, slött
Bäänd nu de blanke Sweet gar uut. „Ick
sall di wuohl helpen“, sägg he verdreiht, „saß
seihn, dat de Kopp di woanners steiht.“ Un
he dömpet den Jung – meinee, ach, ach… Män
dao bünd se auk all, met Ach un Krach. De
Junge, iäben noch vull Hollodrie, de
muckt sick nich mehr, et is vörbie… Dao
is’t up ‘n Hoff nu mucksmüüsken still; kien
Spöök un kien Wiew mehr, dat ümmer wat will. De
Träönen kullert; wat dött Bäänd dat leed. Un
doch sägg he sick: Well weet, well weet…
“Well
weet woför ’t guet is, Hansemann, de
wilden Wiewer küent nix di mehr an.“
|