Der Erlkönig up Platt

 


 
Homepage Wadelheim

Über: Otto Pötter

Sagen und Legenden auf Platt

Dat Wadelheimske Kapellken

De Kuckuck an’ Wadelheimer Bahnhof

De lesste Gast

Bömmskes un Bömmelkes

 

 

De Erlküening –

un Bäänd sien’ Öllsten

 

 

 Im Original von: Johann Wolgang von Goethe

Up Mönsterlänner Platt dichtet

van Otto Pötter

 

  Well ritt dao up’t Piärd bi Nacht un Wind?

De malle Bäänd is et met sien öllste Kind!

He jägg dao dör’n Busk – un hölt in’ Arm,

sien’ strammen Jung, heel fast un warm.

  

„Waorüm kieks mi nich an, du olle Bengel?“

röpp Bäänd dao up ’t Piärd, es so’n wilden Engel.

Doch sien Bünsel – is he nich mehr klook?

Häff Aogen bloß noch för anneren Spook!

  

Un kreiht un kriesket: „Mann, kiek es dao!

Dao spööket de Erlküening – un kümp us nao!“

„Wat sühs du dao alle, du leiwe Kind?

Du bis jä nich wies – bis auk all dör’n Wind?

  

Nu män sachte an“, beruhigt em de Vader,

„dat bünd van de Erlen bloß Tööge un Blaader.“

„Nänä, kanns mi glöwen“, is de Junge an schreien,

„he will mi all seine Döchters andreihen.

 

 Erlküenings Döchter, stell di dat vör!“

Un Bäänd brabbelt bloß: „Meinee, wat ’n Mallör.“

Un duller nu giff he de Pietske dat Piärd.

Un de Jung’ bi em dao, de wehrt un wehrt.

 

 „Nu kiek doch, Vaa, nu sie doch es klook,

Erlküenings Wichter, se danzt dao in’ Hook.“

Un Bäänd röpp em to, so guet he kann:

„Meinee, Jung’, wat büs doch ’n unwiesen Mann!

 

 Ick sägg di sicher, ick weet et genau,

de Erlenbaom weiht bloß, dat is kiene Frau!“

Doch dat kümmert den Jung’ nich en sien’n Arm.

He schinnt heel weg – un mäck wild Alarm.

 

 „Van wiägen Baom, de schöne Deern,

se röpp mi to: Ick häb di giän!

Un kümms nich wanner to mi hier in’t Holt,

dann sägg ick di sicher, dann bruuk ick Gewaolt!“

 

 „Dat doo ick glieks auk, bi’n naichsten Stopp.

Dann driew ick de Fraulüe di wuohl uut ’n Kopp!“

Denn bi so ’ne wunnerlick drieste Bruut,

slött Bäänd nu de blanke Sweet gar uut.

 

„Ick sall di wuohl helpen“, sägg he verdreiht,

„saß seihn, dat de Kopp di woanners steiht.“

Un he dömpet den Jung – meinee, ach, ach…

Män dao bünd se auk all, met Ach un Krach.

 

De Junge, iäben noch vull Hollodrie,

de muckt sick nich mehr, et is vörbie…

Dao is’t up ‘n Hoff nu mucksmüüsken still;

kien Spöök un kien Wiew mehr, dat ümmer wat will.

 

 

De Träönen kullert; wat dött Bäänd dat leed.

Un doch sägg he sick: Well weet, well weet…

“Well weet woför ’t guet is, Hansemann,

de wilden Wiewer küent nix di mehr an.“

  Datenschutz