Geschichten auf Platt aus Wadelheim!


 
Homepage Wadelheim

Über: Otto Pötter

Sagen und Legend auf Platt

Dat Wadelheimske Kapellken

Erlkönig auf Platt

De Kuckuck an Wadelheimer Bahnhof


 
Homepage Wadelheim

Bömmskes un Bömmelkes Neu

E

 



 

     

 

 

De lesste Gast

 

â Otto Pötter

48431 Rheine, Steinburgring 15 a

 

Guet Andenken vergeiht nich.

 

Aolt, vergiätten, vörbi... Dat sitt hatt. Dat Aoltwiär’n is nich uptohaoll’n. Aower kieggen dat Vergiätten könn wi wat doon; denn: Guet Andenken vergeiht nich. 

Dao häff jedereen so siene Geschichte.

Mi is et faken gar nich bewusst, män statt dat et liekuut geiht, nemm ick dann doch wier den Dreih in de Stiege, üm dat lütke Kapellken harüm. Dicht dao an de Thiekluse steiht immer noch mien Öllernhuus.

Erst lessen Dage, et wör all düüster, bin ick dao wier inbuogen in bleef an dat lütke Kerksken staohn.

 

Den Schlüeddel harr Resi, use Naoberske. Binnen suorgeden de Fraulüe för Reinlichkeit un friske Bloomen; de Mannslüe höölden buuten harüm Ordnung un tröcken den Glockenstrang. Bämmelde aower de Thiekluse maol tüskendör, dann wör wier eener stuorben. Aobends trööfen sick dao dann de Naobers, üm för de arme Siäl den schmerzhaften Rausenkranz to biäden.

 

Auk för miene Angehörigen häbt se antlest dao biäd’t. Nu aower, as ick dao stönn, wör dat Kapellken düüster. Resi is auk all daut. Kien Glöcksken, kien Singsang, kien Kiäßken, kien Biäden... Nix. Et huulde dao bloß rüüsig de Wind up maol üm de Eck, so as woll de mi dao wegdriewen.

 

Ick göng wieder.

 

Män bloß ’n paar Tratt. Dann stönn ick vör mien Öllernhuus. Dao wuohnt nu anner Lüe drin. Eenfach dr so anklingeln, dat geiht nich mehr. Dat is vörbi. Un doch:

Guet Andenken vergeiht nich – solange wi liäwet. Mi steeg dao wat in ’n Kopp, as use Jungs vör Jaohren uut ’n Huuse göngen… 

 

Nu geihs haruut uut’ Öllernhuus,

wat wör de Tiet mit di doch fien.

Wi winkt us to, de Abschiedsgruß

dött sähr, doch mott dat so män sien. 

 

Geiht dennoch maol bi di wat scheef,

dann weeß’, dao is Verlaot hier drup,

tohuus hät jedereen di leew – 

de Düör steiht immer för di up.

 

Doch düsse Huusdüör dao, de is för mi nu to. Ick sömms häff se vör Jaohren affsluoten. Un glieks daonao dat Schild affschruuwet, dat use Maam bi Mechthild maol fien pöttkert harr: Pötter – An der Thiekluse 8.

 

Ick göng vörher nu eenmaol noch mit Sinn un Verstand dör mien Öllernhuus; ganz alleene, ganz langsam.

 

In’ Wuohnstuoben knarrde dat Parkett. De Wände kahl. An de Siet, wo dat hellböökene Schimmel-Klavier stönn, wat so vull un klar klüng, hüng bloß noch ’n Thermometer: 16 Graod... Ick schüddelde mi.

Eenmaol noch tröck ick de Blendladens ganz langsam hauch – un keek sinnig up de Thiekapell. Genoog nu. Glieks de Rolladen män wier runner. Huh, wat dat dört Huus hallde. Konns Angst bi kriegen. Düöre to.

Nu in de Küök. Kien Herd, kien Disk, kien Stuohl, kien gar nix mehr. Doch. Eene Fleige. Arme Fleige. Ick leit se dao alleen – un möök de Düöre to.

Dann dreef et mi, dör ’n Flur met de hell-giällen Solnhofer Fliesen, de Treppe hauch. Et kam mi vör, as wenn et dao buoben, wo ick mien Zimmer harr, ja, as wenn et dao buoben nu noch stiller wör äs unnen. Doch knarrede weinßens noch de Holttrepp – so es immer. Immer?

Dat gaff et hier nich mehr...

Buoben göng ick vörsichtig ’n Tratt up den Balkon un keek van dao uut noch maol in usen Gaoren. In’ den aollen Appelbaom, Dülmener Rose, satt ’n Gaitling un süng.

 

Een Blick noch in mien Jugendzimmer. Längst nu lierig. Nix mehr dao. Doch, de Gaitling süng. Schön. Un ick göng. Gar nich schön. Män ick moss nu gaohn. För immer.

Düöre to. Treppe runner.

 

Unnen bleef ick noch maol staohn. Kien Mucks mehr to hören. Klingel und Strom wören affstellt. Aower, et röök immer noch so es fröher. Hmm... Deep haalde ick Aom. Ha, schön. Ja, schön... Wat wör et schön hier. Un dann: Bumm. Nu wör de Huusdüör to. As ick göng, dacht ick :

 

 

De lesste Gast

 

Ick gaoh nu een för allemaol

van hier äs lesste Gast.

Ick dreih mi nich mehr üm un haoll

den Kopp mi frie van Last.

 

Un doch wink ick äs lessten Gruß –

un gaoh in wunnerlicke Fier. 

De Düör is to, mien Öllernhuus,

seih ick nu so nich wier.

 

Kien Wörtken un kien Lachen mehr,

nich eener, de hier noch wat will.

Dat Huus, et döt mi doch wat sähr –

waorüm bloß is et nu so still...?  

 

Nu denn, mien leiwe Öllernhuus:

Adjüs. – Ick laot di nich in’ Stich.

Un mott ick auk dör Sturmgebruus,

deep in mien Hiärt, deelt nix us nich.  

 

De Tieten, ja, wat wör’n se schön.

Nix häb ick hier verpasst.

Doch hett et nu: „Auf Wiederseh’n.“

Ick sägg et schwuor, äs lesste Gast.

 

 

Datenschutz