Homepage Wadelheim

Willkommen auf der Plattdeutschseite des Stadtteils Wadelheim

Das Plattdeutsch gehört noch immer zum Stadtteil Wadelheim. Zwar nimmt auch hier die Zahl derer ab, die es aktiv sprechen.
Viele können es jedoch verstehen und lesen. Auf dieser Seite möchte ich Ihnen/Euch ein paar Gedichte und Texte von Wadelheimern präsentieren.

 

Hier geht es direkt zu den einzelnen Gedichten

Laot mi män sachte Rädken föhr'n. Von: Otto Pötter

Alles wird gut.  Von: Otto Pötter

Danke. Von: Hanni Ottenhues

De raude Pracht. Von: Christa Berning

Wadelheim Von: Christa Berning

De Pottwieske. Von: Christa berning

Gott helpe ju! Von: August Hollweg

Schützenfest. Von: Karl-Heinz Conermann

De olle Thiekluse. Von: Hanni Ottenhues

Dat olle Krüüs an ´n Wiägesrand. Von: Hanni ottenhues

De kollen Mannslüe. Von: Hanni Ottenhues

 

Laot mi män sachte Rädken föhr'n. Von: Otto Pötter

 

De Dokters säggt, et is ’n Siägen,

so vull es ’t geiht, wat dran to doon,

sick buuten flietig to bewiägen –

Gesundheit wör daoför de Lohn.

Dat kosset mi kien Haupen Geld

un doch kann ick mi guet trainieren,

ohn dat ick spiellen mott den Held

orre mi gar mott blamieren.

Froh radel ick so hen, ganz still,

staoh nimmer nich in’ Stau –

un tank daobi, sovull ick will,

gesunde Luft för lau.

In kiene Klemme steck ick,

ick doo vergnögt wat mi jüst passt;

auk met dat Parken häb ick

nich Ärgerie noch Last.

Mott ick nu auk wuohl manges puußen,

so döt mi dat an sick noch stählen.

’n anner maol laot ick ’t dann suusen,

ick alleen kann dat jä wählen.

Drüm locker weg män immerto

un nich glieks jagen allto sehr;

süss quiält di wanner wahn de Poo –

un dann bis gar nich guet tofriär.

Fört Radeln gellet generell:

Schön munter, dann is et gesund;

süss stieg män aff glieks, up de Stell,

süss häs den Ääs naoher noch wund.

Söwwst wenn ick dann to Foot es laupe,

giff mi de Fietse guet noch Stütz.

Un wenn ick gau nu noch wat kaupe,

is ’t Körfken schön mi so noch nütz.

För mi giff't nix to üöwerleggen,

up't Rad doo ick nich eenen stör'n.

So möch ick reinheruut auk säggen:

Laot mi män sachte Rädken föhr'n.                                                                     Nach Oben

 

Alles wird gut!   Von: Otto Pötter

Manchs is dat Liäben bloß schwuor to verstaohn,

dao moss dienen Patt ganz alleen dann so gaohn.

Du fröggs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?

De Fraoge, se quiält di met wahne Kopppien.

 

Un doch helpet de Fraoge alleen daobi nix.

Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.

Du moss dao män dör, off du wills orre nich,

Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.

 

Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,

bit Wasken wiärd immer dat Fell nu maol natt.

Doch bis du wier rein un de Dreck guet haruut,

kanns reinheruut säggen: Alles wird gut.                                                                   Nach Oben

 

 

 

Danke Von: Hanni Ottenhues

Et is so wichtig dat eene Wort

un häff so´n hellen Klank.

De Hande wätt´t nich vull daovon,

doch de Augen mäck et blank.

 

Well et nich giff un well´t nich nimp,

dat guete leiwe Waort,

wätt hatt von binnen un auk kaolt,

de dött sick sölwst to kuort.

 

So riek mäck us dat kleine Waort,

wenn´t kümp so recht von Hiärten

Drüm will ick an kinnen Dagg

dat Wäörtken „Danke“ vergiätten.                                                                                                    Nach Oben

 De raude Pracht Von: Christa Berning

Usse Huus stait up`n Thiebiärg in Wadelheim an`n Hang

un doot wi us dao up de Terrasse hänsätten up`ne Bank,

küent wi bi klaore Sicht un dat betieten,

bes nao Bentheim un nao Lingen kieken.

 

Äs nao kineene dao up`n Hang sien Huus harre baut,

blaiden dao dusende Mohnblomen in löchtenden raud.

Düsse raude Pracht de  mos för altiet vöswinnen,

för`n wieten Blik to`n Atomkraftwiärk bi Lingen.                                                                                       Nach Oben

 

 

 

Wadelheim  Von: Christa Berning   ( frei nach einer Sage)

 

In kaolle Nächte dat is waor,

tüsken Wienachten un Niejaor,

kan man in Wadelheim

wat wunnerliket dao sain.

Man säg: „In düsse Hillgen Nächte,

mäk sik de leste Priester Wodans trächte

un löp düör`ne witte Niëweldiëke,

dän Randelbach usse Birke,

langes bes he kümp to de Stiär,

wo dat Wellwater * brust uut de Äer.

Dao döt he Opfer brängen un luowen

sinen grauten Guot Wodan buoben.

Daobi trekt he üm de Welle sine Runnen,

bes he up`n maol in`n Niëwel is vöswunnen.”

Döt em wel nao Wienachten sain,

midden inne Nacht, de draw sik frain.

Dat is dan, dat mot man wiëten,

een Junge met een rain Gewiëten

un blaue Augen un blondet Haor.

Aower eent mot em sien klaor,

dat he sik dan nich draw wäggen

un auk kineene daovan wat säggen

süs is de Friäden, häw man häört,

af düsse Nacht för alltiet stört.

So mäk vandage nao in kaolle Nächte

sik de leste Priester Wodans trächte

un löp düörn Niëwel to de Stiär

wo dat Wellwater brust uut de Äer.

Man säg dao was maol Wodans Heim

un dat wuol de Name Wadelheim,

fröer un auk nao vandage,

kuemen sal van düsse Sage.                * Quellwasser                                                                        Nach Oben                                                         

 

 

 

Von: Christa Berning  (frei nach einer Sage)

 

De diärtigjäörigen Krieg

was daomaols eene laige Tiet.

Wille Horden trökken düör dat Land

un sätten aals in Schut un Brand.

Wel in`n Wäg staon släöggen se daud,

wat se inne Poten kreegen wör klaut.

Dao sag sik de Schultenbuer,

in Wadelheim rainewäg suer:

„Mien Vee küent de haalen uut`n Stall,

aower mine Dalers up kinen Fall!“

De rieke Buer uut diärben Haolt,

nam daorüm de Kist Sülwer un Gold

un buddelte de gau bi Nacht

stilkes dan alleen un sacht

eenewäggens in de Äer heel daip

un nam dan de Beene un laip

to sine Frau un sien Suon

de em äs iärstet was buorn

un vötelde aals uut sine Sicht,

män wo de Kiste was, dat sag he nich!

Jaore läter kam bi rüsig Wiär

int Fröejaor Vader Daud daohiär

un kloppte in kaolle Nacht

dao met sine Saise sacht

bi dän Schulten an`ne Düör,

män dat was`n graut Malöör.

Met dän Saisenmann an`ne Siet,

wus he faorts he harr nu kine Tiet,

drüm raip he to sik Süöns un Frau

un sag: „Driägt mi nao Buten un dat gau.

Ik wil ju nu wiesen min Sülwer un Gold“,

aower dat Glük was em wuol nich hold.

Et häörde nao de Suon sien iärstet Kind

wu he Pottwieske sag düör dän Wind.

Dan kneep he för ümmers to sien Gat,

bevüör he se wiesen kon dän Schat.

Bolle wassen de Süöns van`n Schultenbuer,

in de Pottwieske daip buddeln, heel suer.

Aower de Schat so säg de Sage,

kam bes vandage nich an Dage.

Alle hunnert Jaore in de Daudennacht,

säg man, sal een Flämken sacht

üöwer de Pottwieske stilkes gaon,

dat dan bi`n Schat bliw staon.

Döt man in Wadelheim,

bi Nacht dat Flämken sain,

bi schönet of rüsig Wiär

sal man sik miärken de Stiär

un dan gau dao hän slieken

üm nao dän Schat to kieken.

Völicht is dan ja endliks klaor,

düt Vötelsel dat is waor.                                                                                                                          Nach Oben                          

 

Gott helpe Ju!   Von: August Hollweg

Mi dücht, et mott wull jedermann

So hier un dao, so dann un wann,

dat he sien Pättken lichter geiht,

wier faster up de Föte steiht,

de Kluten von de Holsken stauten,

de kleinen Suorgen un de grauten

un all de Naut un all dat Leed

afstrüppen äs en Wiärkdagskleed.

Mi dücht, man mott so af un to

met Sunndagstüch un Sunndagsschoh

Vergnöglick in de Sunne goahn,

se äs de Ollen dat habt daohn.

Äs daomals sall`t vandage sien!

Wi willt tohaupe hiärtlick fien

met Mann un Frau, met Frönd un Gäst,

met junk un oltdüt hauge Fest

in fierlick frohe Freid´ begoahn

Ih leiwen Gäst süellt Pate stoahn!

Darüm, ich leiwen Fierdagsgäst,

kuemmt alle in to usse Fest!

De Fahnen weiht von Hus to Hus

un wenkt Ju ussen besten Gruß.

Et geiht üm mähr äs Beer un Wien

Dat Hiärt sall nu äs Küönig sin.

Laot´t us äs Broers tohaupe staohn,

äs Broesrs dör düsse Nauttiet goahn,

äs guede Frönde Hand bi Hand

met Gott för Heimat, Volk un Land!

Gott helpe us in Usse Naut,

Gott giew us alle Dage Braut,

wenn´t geiht, auk ´n Striepken Speek daobi

,för Frönd un Gäst´, nich bloß för mi!

Nu fiert met us up Du un Du,

Ich leiwen Gäst, Gott helpe Ju!                                                                                                                         Nach Oben

Schützenfest  Von: Karl-Heinz Conermann

To Hiёmelfaart is Vuёgelshaiten, dao  kan´k wier dansen met mine Magraiten.

Muorns kuёmt de Trumlers an un smiet een uut dat Bedde dän.

 Et gait to Misse met alle Man, dän Häerguod to bidden um sine siängende Hand.

Meddags maakt se eenen Gang, to´t Denkmmaol un denkt dao an de Ollen, de för´t Vaderland häbt ären Kop hänhollen.

Met Trummeln un met Flaiten gait et to´t Vuёgelschaiten. 

Kineen maak sik vüör em bange, un ballert up dän Vuёgel an de Stange.

De Vuёgel  fölt, de Menge juchet, de nie Küёning stait in Trubel.

Se büört em hauge, sliёpt em af, to´n naigsten Tresen to Beer un Snaps.

Dao, grip he sien Küerkästken, röp an sine Frau, de trekt är best Kleed an, nu män gau, gau, gau.

Se wäert kraunt met Kiёde un Diadem, dän doet se noch dansen bes Nachts üm half een.

Un Mondagsmuorns sint de Kääls wier dran, se suupt bes Meddags dän sint se bol stram.

Se maakt een kleen Släöpken un kuёmt Aomds met äre Madams, wier alle tosam, üm dän Küёning to begaiten se fiert rächt lang.

So wäd et Dingsdag un doa schaitet se, noch uut de Hekse dän is et passe.

 Män midde de Wiärke drömt nu jerren Man van de naigste Schütteri  un eenmoal Küёning to sien.                          Nach Oben

 

De olle Thiekluse Von: Hanni Ottenhues

 

De Kluse up´n Thiebiärg dao  buoben

steiht all üöwer hunnert Jaohr.

An´t Bauwiärk is villicht nich viell to luowen

un doch is´ se wärtvull – förwoahr.

Röp fröher dat Glöcksken met hellen Klank,

de Lüde ut de Buerschupp kammen gärn,

üm met Gebett un met Gesang,

to luowen Guott dän Härn.

In´n Summer tröck de Hagelproßjoon

Um de prick schmückte Kluse her.

üm de prick schmückte Kluse her.

Nao Jaohrhunnerte olle Tradition,

biätden de Lüde üm guet Erntewiär.

Dat Glöcksken lutt dann ohne Upenthaolt.

De Kluse har´ iähren grauten Dagg,

har gewiß met´n Dom nich tusken wollt,

Nnch eenen Augenslagg.

Kamm eener ut de Früemde torügg nao langer Tiet

un saog  up´n Thiebiärg de Kluse,

dann wäör em för Fraide dat Hiärt so wiet

un he föhlde: „Ick bin wier to Huuse.“

Et lutt dat Glöcksken so truerig un bang,

was in de Buerschupp eener stuowen.

Et brachde em up ´n lesten Gank

´n Gruß von de Kluse dao buoben.

De Kluse sühs du up´n Thiebäirg noch staohn,

doch in de Vergangenheit

sind de de ollen Traditionen

äs ´n Glockenklank verweiht.                                                                                                                                                                        Nach Oben

 

Dat olle Krüüs an ´n Wiägesrand  Von: Hanni Ottenhues

 

 Witt strieken stönn et tüsken veer Linnen,

wäör jeden in de Buerschupp bekannt

un Olt un Jung wäör et leiw un vertrut

dat Krüüs an ´n Wiägesrand.

 

De Kinner siängden sick vüört ´t Krüüs

bleewen wull för ´n Augenslagg staohn

un plückden, üm dat Krüüs to schmücken

Schlüedelblomen. Leis of Maohn.

 

Et kamm ne laige, ne schwaore Tiet,

to ´n Glauben bekennen gehäörde Mot.

vüört ´t olle Krüüs an ´n Wiägesrand

tröck Buer un Knecht dän Hoot.

 

Üöwerall, in Stadt un Land

wäö´ de Krüüse dän Platz verweerrt.

Dat Krüüs an ´n Wegg stönn alle Tiet,

wäör´ achtet un wäör´t iährt.

 

 Nao ´n Krieg dao ännerde sick viell,

ut Wiäge wüören Straoten.

Dao moß da tolle Wiägeskrüüs

dän Platz unner de Linnen verlaoten.

 

Nao guete un nao laige Jaohr,

nao Krieg met Bomben un Brand

steiht us to Mahnung  u nto ´n Trost

een nie ´et Krüüs an Wiägesrand.                                                                            Nach Oben

 

 

 

De kollen Mannslüe / De kollen Männer Von: Hanni Ottenhues

 

Et giff drei laige Mannslüe

de sind von ´n rubästigen Slagg,

kummt us jedet Jaohr besöken

an´n schönsten Maiendagg.

Wenn et üöwerall wier grönt un blaiht

dann sägget alle Lüe,

„göngen doch de kollen Mannslüe

düt Jaohr an us vüörbie.“

 

 Aober stikum üöwer Nacht in ´n Gaoren

schlick sick äs ´n Deiw,

as iärster von de Mannslüe,

Mamartus dän ollen Slaiw.

Vuller Willmot un met Unverstand

vernailt he alls met koller Hand.

Düor alle Rabatten de laige Kärl löpp,

bis all Blomen laot´ hangen de Köpp

 

An naigsten Dagg wätt noch grötter dat Malör,

dao kümp dän Rüepel von Dervatius daohiär.

de geiht liek up de blaihenden Baime to,

gneset schalu un schadenfroh.

Met sienen iiskollen Aomen fänk he an to blaosen

un dött düör all Baime raosen.

Sien vernienig Doon he so lange driff,

bis kinn heelet Blömken mähr giff.

 

Äs diärder kümp Pankratz dän Racker.

de staffket roklaus  üöwern Katuffelacker,

bis dat de leste Katuffelstruuk schwatt

un diene Arbeit was all för de Katt.

Dien Draum von ´t Fröhkatuffel iätten,

kanns för de naigsten Wiäken vergiätten.

 

Wenn de kollen mannslüe dann verschwunden sind.

kümp de kolle Sophie un grinnt,

Weil iähr all dat Verdiärwen so to Hiärte geiht,

grinnt se bis dat ´t Water blank in´ Gaoren steiht.

De inzige Trost de us bie all dän Jammer bliff:

Een Glück, dat et nich mähr sücke seltsame Hillige giff.                                                        Nach Oben