Geschichten auf Platt aus Wadelheim! |
||||
Homepage Wadelheim De Kuckuck an Wadelheimer Bahnhof Homepage Wadelheim
|
Guet Andenken vergeiht nich.
Aolt, vergiätten, vörbi... Dat
sitt hatt. Dat Aoltwiär’n is nich uptohaoll’n. Aower kieggen dat
Vergiätten könn wi wat doon; denn: Guet Andenken vergeiht nich.
Dao häff jedereen so siene
Geschichte.
Mi is et faken gar nich bewusst,
män statt dat et liekuut geiht, nemm ick dann doch wier den Dreih in de
Stiege, üm dat lütke Kapellken harüm. Dicht dao an de Thiekluse steiht
immer noch mien Öllernhuus.
Erst lessen Dage, et wör all
düüster, bin ick dao wier inbuogen in bleef an dat lütke Kerksken staohn.
Den Schlüeddel harr Resi, use
Naoberske. Binnen suorgeden de Fraulüe för Reinlichkeit un friske Bloomen;
de Mannslüe höölden buuten harüm Ordnung un tröcken den Glockenstrang.
Bämmelde aower de Thiekluse maol tüskendör, dann wör wier eener stuorben.
Aobends trööfen sick dao dann de Naobers, üm för de arme Siäl den
schmerzhaften Rausenkranz to biäden.
Auk för miene Angehörigen häbt se
antlest dao biäd’t. Nu aower, as ick dao stönn, wör dat Kapellken düüster.
Resi is
auk all daut.
Kien Glöcksken, kien Singsang, kien Kiäßken, kien Biäden... Nix. Et huulde
dao bloß rüüsig de Wind up maol üm de Eck, so as woll de mi dao wegdriewen.
Ick göng wieder.
Män bloß ’n paar Tratt. Dann stönn
ick vör mien Öllernhuus. Dao wuohnt nu anner Lüe drin. Eenfach dr so
anklingeln, dat geiht nich mehr.
Dat is vörbi.
Un doch:
Guet Andenken vergeiht nich –
solange wi liäwet. Mi steeg dao wat in ’n Kopp, as use Jungs vör Jaohren
uut ’n Huuse göngen…
Nu geihs haruut uut’ Öllernhuus,
wat wör de Tiet mit di doch fien.
Wi winkt us to, de Abschiedsgruß
dött sähr, doch mott dat so män sien.
Geiht dennoch maol bi di wat scheef,
dann weeß’, dao is Verlaot hier drup,
tohuus hät jedereen di leew –
de Düör steiht immer för di up.
Doch düsse Huusdüör dao, de is för
mi nu to. Ick sömms häff se vör Jaohren affsluoten. Un glieks daonao dat
Schild affschruuwet, dat use Maam bi Mechthild maol fien pöttkert harr:
Pötter – An der Thiekluse 8.
Ick göng vörher nu eenmaol noch
mit Sinn un Verstand dör mien Öllernhuus; ganz alleene, ganz langsam.
In’ Wuohnstuoben knarrde dat
Parkett. De Wände kahl. An de Siet, wo dat hellböökene Schimmel-Klavier
stönn, wat so vull un klar klüng, hüng bloß noch ’n Thermometer: 16 Graod...
Ick schüddelde mi.
Eenmaol noch tröck ick de
Blendladens ganz langsam hauch – un keek sinnig up de Thiekapell. Genoog
nu. Glieks de Rolladen män wier runner. Huh, wat dat dört Huus hallde.
Konns Angst bi kriegen. Düöre to.
Nu in de Küök. Kien Herd, kien
Disk, kien Stuohl, kien gar nix mehr. Doch. Eene Fleige. Arme Fleige. Ick
leit se dao alleen – un möök de Düöre to.
Dann dreef et mi, dör ’n Flur met
de hell-giällen Solnhofer Fliesen, de Treppe hauch. Et kam mi vör, as wenn
et dao buoben, wo ick mien Zimmer harr, ja, as wenn et dao buoben nu noch
stiller wör äs unnen. Doch knarrede weinßens noch de Holttrepp – so es
immer. Immer?
Dat gaff et hier nich mehr...
Buoben göng ick vörsichtig ’n
Tratt up den Balkon un keek van dao uut noch maol in usen Gaoren. In’ den
aollen Appelbaom, Dülmener Rose, satt ’n Gaitling un süng.
Een Blick noch in mien
Jugendzimmer. Längst nu lierig. Nix mehr dao. Doch, de Gaitling süng.
Schön. Un ick göng. Gar nich schön. Män ick moss nu gaohn. För immer.
Düöre to. Treppe runner.
Unnen bleef ick noch maol staohn.
Kien Mucks mehr to hören. Klingel und Strom wören affstellt. Aower, et
röök immer noch so es fröher. Hmm... Deep haalde ick Aom. Ha, schön. Ja,
schön... Wat wör et schön hier. Un dann: Bumm.
Nu wör de Huusdüör to.
As ick göng, dacht ick :
De lesste Gast
Ick gaoh nu een för allemaol
van hier äs lesste Gast.
Ick dreih mi nich
mehr üm un haoll
den Kopp mi frie
van Last.
Un doch wink ick
äs lessten Gruß –
un gaoh in
wunnerlicke Fier.
De Düör is to, mien Öllernhuus,
seih ick nu so
nich wier.
Kien Wörtken un
kien Lachen mehr,
nich eener, de
hier noch wat will.
Dat Huus, et döt
mi doch wat sähr –
waorüm bloß is et
nu so still...?
Nu denn, mien
leiwe Öllernhuus:
Adjüs. – Ick laot
di nich in’ Stich.
Un mott ick auk
dör Sturmgebruus,
deep in mien
Hiärt, deelt nix us nich.
De Tieten, ja,
wat wör’n se schön.
Nix häb ick hier
verpasst.
Doch hett et nu:
„Auf Wiederseh’n.“
Ick sägg et schwuor, äs lesste
Gast.
|
