Plattdeutsche Gedichte

Auf Münsterländer Platt

Von: Otto Pötter

 



Homepage Wadelheim

Bömmskes un Bömmelke

Erlkönig auf Platt

Dat Wadelheimske Kapellken

De Kuckuck an’ Wadelheimer Bahnhof

Sagen und Legenden auf Platt

De lesste Gast

MV Pressebericht über Otto Pötter

 

 

Otto Pötter - "Sprachpapst" für das Münsterländer Platt

Rheine. Bastian Sick, der humorvolle „Sprachpapst“ der Nation, hat im Münsterland ein Pendant - Otto Pötter.

Was „Zwiebelfisch-Kolumnist“ und Buchautor Sick (Der Dativ ist dem Genitiv sein Tod) für das Hochdeutsche ist, ist der Rheiner Pötter fürs Münsterländer Platt. Mit Humor und feiner Feder führt der MV-Kolumnist vorbei an mundartlichen Sprachfallen, deckt Fehlerquellen auf, ohne gleich den Zeigerfinger zu heben und mit Liebe zum Detail weiht Pötter Freunde der Mundart in die Feinheiten der plattdeutschen Schriftsprache ein. Denn auch hier gilt ein Regelwerk. Wer denkt, im Plattdeutschen gelte etwa der Grundsatz, dass erlaubt sei, was gefällt, muss sich eines besseren belehren lassen.

Pötter, ein Feingeist mit Fleiß, hat bereits sein nächstes Werk in der „Pipeline“. „Bömskes und Bömmelkes“ lautet der Arbeitstitel, erscheinen soll es im Herbst 2012. Und im Vorspann dieses Buches räumt er - in gewohnt heiterem Ton - mit der Mär auf, dass es für die plattdeutsche Schriftsprache kein Regelwerk gebe.

Zum Beispiel mit dem Begriff Döönken, der für die heiteren Erzählungen und zeitlosen Dichtungen im Münsterländer Platt steht.
Manche Autoren schreiben schlicht Dönken, andere blähen es auf mit einem „h“ und schreiben Döhnken. Beides ist falsch, weiß Pötter - und
macht aus der Sache mit dem „Döönken“ gleich ein sprachwissenschaftliches und höchst interessantes Döönken.

Pass es up! De „Duma“, dat is ja bekanntlich dat russische Parlament. Un, so es auk in anner Parlamenten, doot se sick dao berao`n; se maaket sick „Gedanken“ üm wat. Duma, dat hett denn auk sovull es „Gedanke“. . .

In ähnlichen Formen findet sich das Wort seit je her bei den slawischen Völkern. Es ist weithin bekannt im ganzen Osten, so auch in der Ukraine, Tschechien und Polen.

1854 hat der Sprachforscher Linde nachgewiesen, dass dieses Wort auf die indogermanische Wortwurzel „dhon“ zurückgeht, wo - so meint er - auch das plattdeutsche Döönken seinen Ursprung hat. Es heißt nämlich nichts anderes als „das Tun“ (dat Doon = Döönken).

Andere Forscher sagen, dass damit gar auch „der Ton“ zusammenhängt, der ja bekanntlich mehr noch ausdrückt, als nur „Klang“. Wir brauchen da nur an „den guten Ton“ zu denken, womit
alles andere als Musik gemeint ist, sondern (und da ist es schon wieder) unser gegenseitiger Umgang miteinander, also unser „Tun“.

„Interessant“, sagt Pötter. Schaue man genauer hin, finde sich bei all der plattdeutschen Schreiberei „Döhnken“ mal mit „h“, mal als „Döhneken“, mit „h“ und mit „e“ und einfach auch als Döönken. „Das wäre dann korrekt, denn einzig ´dat Doon` ist die Wortwurzel. Darum passt auch kein ´h` beim Döönken. Es schreibt ja auch niemand ´thun` mit ´h`.“

Und auch mit dem Wesen des Döönkes beschäftigt sich Pötter in dem Text: Ebenso wie das Plattdeutsche keine Gartenzwergfolklore sei, sei das Döönken kein platter Witz. „`N richtig schön Döönken is ne kuorte
Geschichte up Platt“, sagt Pötter.

Die Pötter-Fans müssen sich indes noch gedulden. Das neue Werk erscheint erst im Herbst 2012. Macht nichts: „´N guet Döönken
kanns ruhig mehrmaols liäsen“, sagt der MV-Kolumnist und verweist mit schelmischem Lachen auf seinen aktuellen Bestseller „Notizen
von Fietsen und Miezen“.


Quelle: mv-online.de

 

 

.

So is se, de Westfalenart

 

Von Otto Pötter, Rheine

 

As wenn sick Hiärwst un Fröhjaohr paart,

so is se, de Westfalenart.

Maol blöss de Wind, maol schuurt et natt,

maol lacht de Sönn up Tratt un Patt.

 

Nich graut Buhai met Trömmelkes,

nich Bömmskes orre Bömmelkes,

wat tellt, dat is dat rechte Waort,

nich to lang un nich to kuort.

 

Hier treck nich eener di ne Schnuut.

Se küert daoför hier reinheruut.

Lutt männig Waort auk groff män doch,

up Platt klingt truulick so wat noch.

 

Mit Aaperie kömms hier nich wiet.

Wat auk nich tellt, is Spiet un Striet.

Eens aower geiht schön Ton in Ton:

Bedächtig weg dat Rechte doon.

 

Man mäck nich graut Buhai üm nix,

doch feihlt es wat, bis holpen fix.

Hatt is de Griff, män week dat Hiärt,

de Art is sicher nich verkehrt.

 

Hier geiht et up dat grööne Land,

met Luune alltiets Hand in Hand.

Drüm treck de Pläät ick hier nich kruus,

weil:  Giäne bin ick hier tohuus!

 

Denn so is de Westfalenart,

as wenn sick Hiärwst un Fröhjaohr paart.

Dat moss so nemmen, es et is,

dann geiht et guet di, ganz gewiss...

 

 

Schickt in de Tiet

 

Von Otto Pötter

Nach Zeilen von Theodor Fontane (1819 – 1898)

 

Schinnt di maol wier wat unerhört,

bis deep uut Hiärten du empört,

kröpp di nich up un laot den Striet,

schick et män leeiwer in de Tiet.

 

An’ ersten Dag schimps met di sömms.

De twedde häff all wat Gewönnts.

An’ deerden Dag is ’t üöwerstaohn.

Nu kann et sacht weg wiedergaohn.

 

Von Belang is ’t bloß för Stunden;

kuort drup all is ’t üöwerwunden.

Mit Ärger geiht et bloß deniäben;

doch met de Tiet geiht’ guet in’ Liäben.

 

 

Ärgerie

 

Von Otto Pötter

 

So männigeene ärgert sick

un kick ganz kruus, un kick un kick –

bis he wat häff, van bar Verdrott,

worüöwer he sick ärgern mott.

 

Weil nimmer he is guet terecht,

meint he, de ganze Welt wör slecht.

Et göng dedaal, samt schönst’ Geraih,

wenn he de Welt nich retten dai.

 

Denn all’s hölt he för ’n Missgeschick.

De Adern schwillt em dummendick

vör Ärger an de raude Schläf –

un gar de Aogen staoht em scheef!

 

So kick he in de Welt, verwirrt,

verärgert, dull un irritiert.

Sien Kopp is vull van Spinnerie,

he süht un hört bloß Ärgerie!

 

Effenweg is wier wat funnen.

Alltiets giff et nie’e Kunnen,

worüöwer he sick ärgern kann – 

un dat gar noch met Schimp un Schann.

 

He muult harüm van’ „bösen Mann“,

den man so schön beschimpen kann.

Doch sitt et in em, wat he beschimpt –

auk wenn he meint, dat dat nich stimmt.

 

 

 

Moss di nich ärgern                     

                        

Von Otto Pötter

 

Moss di nich ärgern, dat hät kienen Wert.

Moss di bloß wünnern, wat all’s so passeert.

Immer moss denken: De Lüe bünd nich klook.

Dao kann ick bloß lachen, dat is mi genoog.

 

Moss di nich ärgern, simmleer nich harüm.

Et bliff nich dat ganze Liäben bloß schlimm...

Et ännert sick all’s – nao Schnee wiärd’ wier gröön.

Moss di nich ärgern, dat Liäben is schön!

 

 

 

So es ’t is, is ’t auk ganz fien

Von Otto Pötter

 

Wenn man üm all dat Kribbeln wüss,

wat in us kribbelt ungewiss,

wat kaim dao all’s wuohl bi haruut,

wenn man’t gewaohr wüörd in’ vöruut?

 

Wenn man von all’s, wat us berüöhrt,

genau all wüss, wat us betört,

bleef dann nich, statt ’n schön Geföhl,

bloß noch Gemecker un Genööl?

 

Könn wi auk längst nich all’s verstaohn,

un auk us sömms nich ganz errao’n,

so dröww wi doch getrost wuohl sien:

So es ’t is, is ’t auk ganz fien!

 

 

 

Kiek up dat Guede

 

Von Otto Pötter

 

Laot bloß nich dör swatte Gedanken

den Kopp gar heel wahne erkranken.

Denk auk nich üöwer’t Denken nao,

süss wiärd dat Liäben di to schwuor.

 

Man kümp daobi gar licht ant Wanken.

Denn dat Denken der Gedanken

is gedankenlosset Denken.

Man mott et eenfach anners lenken!

 

Statt swatte Simmelanterie,

dreih et üm un kiek upt Nie’.

Et giff auk Guedet noch, wat luert.

Dao kiek män hen, dann geiht di ’t guet.

 

 

 

Alles wird gut

 

Von Otto Pötter

 

Manchs is dat Liäben bloß schwuor to verstaohn,

dao moss dienen Patt ganz alleen dann so gaohn.

Du fröggs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?

De Fraoge, se quiält di met wahne Kopppien.

 

Un doch helpet de Fraoge alleen daobi nix.

Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.

Du moss dao män dör, off du wills orre nich,

Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.

 

Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,

bit Wasken wiärd immer dat Fell nu maol natt.

Doch bis du wier rein un de Dreck guet haruut,

kanns reinheruut säggen: Alles wird gut.

 

 

Munter bliewen

 

Von Otto Pötter

 

Ach, laot den Kopp doch nich so hangen.

Weeß denn nix Rechtes antofangen?

Nu treck nich glieks auk noch ne Schnuut.

Gaoh leiwer es maol schön haruut!

 

Daobi laot di nu nich glieks driewen,

man soll doch bloß lück munter bliewen.

Daoför moss aower auk wat doon;

genoog för so wat giff ’t jä schon.

 

Schön is ’n Kaffee in’ Café,

orre ’n Tee in’ Altstadtcarré?

Auk upt Perdken hauch es drup,

muntert dat Hiärtken guet wier up.

 

Un för de Gesundheit radel Rad,

schwemm, maak Gymnastik orre süss so wat.

Doch auk de Kunst will pfleget sien,

drüm gaoh es uut, so richtig fien!

 

Pousseer auk mopsfideel es wier,

dat hölt de Glückhormon in Stüer.

Schütt di ’n Löchten uut de Aogen,

kanns giäne dat maol öfters waogen.

 

Et muntert vull up, drüm freu di doch mehr.

Küer schön use Platt, auk dat helpet sehr!

Nen Döönken mäck munter, auck wenn et es schuert...

Giff Acht up dat Guede, dann geiht et di guet.

 

 

Schwiegen un Praoten

 

Von Otto Pötter

 

Schwiegen, sägg man, dat wör Gold,

doch werd es ohne Küeren aolt.

Ick will dat gar nich erst probeer’n,

daobi kömms bloß an simmeleer’n.

 

Denn van de Welt nu ganz verlaoten,

wu lött et sick dao wuohl bi praoten?

Doch küert se annersiets di üm,

kümp dao nu auk wier nix bi rüm.

 

Man mott jä nich in eens bloß küer’n.

Dao lött sick jä wuohl wat an stüer’n.

Acht’ leiwer drup, wat man so sägg,

un laup dao nich glieks dull bi weg.

 

Män schinnt et di, för diene Ohren

wör so ’n Gesnaater nich erkoren,

so schwieg – dann dreih di üm un gaoh.

Süss geiht di dao Gott weet wat nao.

 

Well mott all schon den ganzen Dag

dat hör’n, wat he nich hören mag?

Dann laot se achtern Rüggen sabbeln,

du bruuks dao ja nich mittobabbeln.

 

Stattdem gaoh leiwer dienen Patt,

un luster nett up anners wat.

Orre denke di bi’t Liäsen:

„Se könnt mi maol, de Quatermiäsen!“

 

 

Wat is bloß los in use Welt

 

Von Otto Pötter

 

Wat is bloß los in use Welt,

wo Fröndlickkeit so weinig tellt?

’n guedet Waort is doch nich schwuor,

waorüm bloß is et dann so raor?

 

Wat is bloß los in use Welt,

wat kiekt de Lüe so kruus verstellt? 

Sie wi doch nett, jawoll, dat geiht!

Wi erntet dat, wat sömms wi saiht...

 

 

De klooke Muusekatt                           

 

Von Otto Pötter

 

De Muusekatt van’ Schultenhook,

de is nu all gar mehr äs klook!

Is se vör Slaop auk stief es Blie,

kümp erst noch wat an Fillsofie.

 

Dann sitt se an de Riägentönn

un kiek nao all de Stiärnkes hen.

Un is slecht Wiär un nix to kieken,

so lött se dann de Wulken strieken;

 

knipp sachteweg de Aogen to

un is auk so för sick ganz froh.

Söwwst dann is se heel derbi weg –

un lustert, wat de Wind wuohl sägg...

 

 

 

Oft alleen                   

 

Von Otto Pötter

 

Dat Öller treck di nich bloß runner,

dat Öller steck auk voller Wunner.

Man draff sick bloß nich hangen laoten

un guet wat doon, män dat mit Maoten.

 

Noch schinnt dat Liäben schön un prall.

Man tellt dat Öller nich äs Tall.

Doch eenes Dages is ’t sowiet,

dann wiärd et för wat anners Tiet...

 

Et wiärd so langsam ’n Mallör,

so es ’t maol wör, so geiht’ nich mehr.

Wi fraoget üm so manch Gefallen

un willt män doch nich lästig fallen.

 

Wi willt den Kopp nich hangen laoten,

willt denken guet un auk guet praoten.

De Welt, se is jä noch wuohl schön,

wör man nich bloß so oft alleen.

 

He kümp ganz sacht, de aolle Dag;

et wiärd nich biätter, ach, ach ach...

Man merkt, dat man nich all’s mehr kann

un lött an sick nich all’s mehr ran.

 

Man kümp nich ruut, nich van de Been

un sitt harüm, is oft alleen.

Man is bedrüöwt un simmeleert:

Wat noch wuohl alles so passeert?

 

Üm us wiärd ’t ruhiger nu män doch – 

debi sien will wi giäne noch.

So eenfach is dat aower nich,

wenn man alleen is un all’s schwigg.

 

Auk krigg man all’s nich recht mehr mit.

Man sägg sick sömms nu oft: „So ’n Schitt.“

De Düörn’s, se bliewet öfters to;

jüst dat mäck us nu auk nich froh. 

 

Längst bünd de Kinner uut ’n Huus.

Besöök is rar, rar auk so ’n Gruß.

De leiw man häff, se sind män wiet –

nich eener häff mehr richtig Tiet.

 

Worüöwer sall man sick noch freu’n?

Nu sitt man gar in’ Altenheim.

Doch häff mehr Kraft äs all’s Gesöör,

jüst hier dat Guede, wat maol wör...

 

 

 

Puppi-Püppken

 

Von Otto Pötter

 

Ach, Puppi-Püppken, komm doch trügge –

un maak mi bitte doch wier flügge.

Denn allto oft bin ’k luunenföhlig.

Un Angst un Bange mäck mi nöelig.

 

Puppi-Püppken, ja, du feihls mi;

denn met mi, ick weet, du freis di.

Ick nemm so giän di noch in’ Arm,

noch immer werd mien Hiärt dann warm.

 

Puppi-Püppken, kuemm upt Laken

un laot di van mi Eiha maaken.

Statt butt un groff harümtoringen,

laot’ waigen us un draimend singen.

 

Puppi-Püppken, gleiw et mi,

ick bin so giän noch Kind bi di.

Du liggs mi heelmaol oft in’ Sinn –

erst recht nu, wu ick aolt all bin. 

 

Drüm, Puppi-Püppken, maak mi frie,

lach un dreih un danz mit mi.

Maak jung mien Hiärt un froh mien’ Sinn,

ja, wies mi, dat ick Kind noch bin...

 

 

 

Staoh ick an mien Fensterken

 

Nach dem alten Spinnstubenlied:

Steh ich vor mei’m Fensterlein

 

Von Otto Pötter

 

Staoh ick an mien Fensterken,

kiek in de wiede Welt ick hen.

Bekieken möch ick den so giän,

de nu wiet weg is in de Fern.

 

Vör Jaohr’n verspröök he mi de Eh’,

dann naihd’ he uut, mit graut Juchhee.

Göng mit ’n anner Wief dedör.

Un ick bleef grienend ächtenvör.

 

Mien Hiärtken schwigg, bis up ’n Dag,

weil ick em noch immer mag.

Mien Sinn för em steiht ganz up du...

Erst in de Graffkuhl’ finn ick Ruh.

 

Wiss mi nich noch eenmaol seihn?

Ick laup för di un doo mi dreihn.

Spring üöwer Stock un Steen un Paohl – 

so seih wi us villicht noch maol.

 

Wiss du mi aower nich mehr seihn,

dött mi dat ganz un gar nich freu’n.

Deep in mien Hiärt giff dat nen Stich.

Dann maaket guet – vergett mi nich.

 

 

 

Et werd wier gröön

                    

Von Otto Pötter

 

Maol weiht et wild, maol is et still.

Maol lacht de Sönn all wat deher,

maol krieg wi, natt wier, luusig Wiär.

 

Dann

April, April, de mäck  wat he will.

driff de Wind äs wilden Mann

noch sienen Frönd, den Nordwind an.

Doch lacht glieks drup de Sönn em uut –

un he dreiht aff, ohn graut Geluut.

 och wuohl will,

sien Kraft is weg: April, April!

Em kann nu nix mehr g

 

Auk wenn de Winter n

raut gelingen,

denn alle Knopsen willt nu springen.

 

De Tiet, an Sunnenschien so arm,

se is vörbi, et wiärd wier warm.

Un Meerske, Buern, samt Kind un Möhn,

se roopt vergnögt: „Nu wiärd ’t wier gröön!“

 

De Vüögelkes bünd auk wier hier

un singt upt Nie’e immer wier,

ohn Notenblatt so wunnerschön:

„De Lenz is dao, wat schön, dat Gröön!“

 

 

 

Helau                          

 

Von Otto Pötter

 

Et is maol wier so wiet.

Uut männig Hööke schniet   

auk hier in use Mönsterland,

bunt Narrenvolk, uut Rand un Band.

 

Käppken up, kuort’ Röcksken an –

un glieks wiärd wehrig Jan un Mann.

Bunt angetrocken, ohne Schüü,

springt se harüm, de daoren Lüe.

 

Se doot met « Prosit » munter drinken

un met « Helau » gar lustig winken.

Dao meint nu gar de aolle Öhm:

„Meinee, wu is dat Liäben schön!“

 

 

Maote haollen                     

 

Von Otto Pötter

 

De Fastentiet met Magerquark

mäck nich bloß schlank, se mäck auk stark.

Van Ballast geiht dao guet wat quiet –

Kopp, Hiärt un Siäl wiärd frie un wiet.

Et is weet Gott nich to verkennen,

de Fastentiet „sehr gut“ to nennen.

 

 

 

Nich so drock bi’n Grog

 

Von Otto Pötter

 

De erste Grog mäck mollig warm.

De twedde giff all wat an Charme;

de deerde rüümt den Kopp lück up,

de veerde legg upt Hiärt sick drup.

De fiefte Grog lött all’s di waogen,

de sesste nu, verdreiht de Aogen.

Auk Singerie driff uut ’n Mund –

un döt bedenklick Leedkes kund.

De siemmte Grog, de nemmt de Stimm;

de achte dann, de weiht di üm...               

 

 

 

Met Verstand eenen drinken

 

Von Otto Pötter

 

Bi ’t Drinken haoll guet klaoren Kopp.

Drüm hett et wanner denn auk: Stopp.

Een so ’n Schnäpsken is to weinig,

nen Dutz daogieggen gar nich dainig.

 

Drüm laot di guet hier nu män rao’n:

Du moss bi’t Drinken piel noch staohn.

Man sall wuohl drinken, män nich suupen;

liekuut noch gaohn, doch nich lahm kruupen.

 

Denn üm nich duune hentosinken,

moss met Verstand di eenen drinken.

Un laot di Tiet, auk wenn ’t wat duert,

dann schmeck ’e auk – un dött di guet.

 

Prösterken!

 

 

 

Wenn bloß dat Sündigen nich wör

 

Von Otto Pötter

 

Man steiht heel quer daovör.

Ach, wenn doch bloß dat Sündigen nich wör!

Jüst nu an warme Sommerdage

quiält de Sünde us es Plage.

 

De Natur driff sick wier Bahn,

un dao haoll es immer kieggenan.

Deep gaoht de Blicke ant Gemööt,

un de Blömkes ruuket sööt.

 

Auk de Spiellmannszug, he musiziert –

un de Vüögelkes, se tiriliert.

Ja, söwwst de lütke Lüning (Spatz)

wünnert sick in’ Gaorn bi Büning:

 

„Mario un noch einmale,

wat geiht de Welt doch up un daale!“

Nu ja, wat wiss dao graut auk maaken,

he sitt män up ’n Püttenstaaken...

 

Tjä, up un daale, hen un her,

un dat bi all dat schöne Wiär!

Un dann auk noch ’n bettken mehr,

wenn de Sünd doch bloß nich wör.

 

Un dat gar up et Schützenfeste,

för männig Düörp in’ Jaohr dat Beste;

met wunnerbare Polonaisen

un hüüpenvulle, graute Thresen.

 

Wo Jung un Aolt in’ Liektratt trecket –

un stramme Kerls met Deerns sick necket.

Hier! Kiek mi an,

du leiwe Mann!

 

He woll in eens dr wuohl met dör –

wenn dat Sündigen doch bloß nich wör.

Glieks sitt de Sünd em wier in’ Nacken

un krigg den armen Kerl to packen.

 

Doch giff et bi düsse Geschichte

för us – Gott Dank – jä noch de Bichte!

Män guet, dat wi könnt immer wier dat bichten,   

up dat wi willt nich giän verzichten.

 

Drüm: Staoh nich rüm,

danz, lach un frie’!

Wat is dao graut denn all ümbi?

De schöne Tiet is gau vörbi.

 

 

Prost – Mahlzeit

 

Von Otto Pötter

 

Moses wör nen Wundermann.

He kloppt an’ Berg – un Waater rann.

Noch grötter Wunner gifft et hier:

Man kloppt ant Fatt – un ruut löpp... Bier!

 

So hüng in Pinten Hoot an Hoot,

vör Jaohr’n hier, „in alter Zeit“.

Un alle süngen frohgemoot:

„Ein Prosit der Gemütlichkeit!“

 

Et wüss hier all de Aolle Fritz:

’n guet Glas Beer, samt Korn met Stritz,

un nette Lüe daobi an’ Disk,

dat mäck de Luune mehr äs risk (richtet auf).

 

Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln,

lött lecker sick auk eenen kümmeln.

Dat giff Lecht in ’n griesen Dag.

’n armen Kerl, de dat nich mag!

 

 

 

Laot’ us maol wier

schön tesammen fier’n

 

Von Otto Pötter

 

Fröher wör’n wi noch bineene,

harren tesammen guet Tiet.

Nu liäwt – wiet weg – wi alleene,

laupt dör de Welt, ganz wiet.   

 

Laot’ us maol wier schön tesammen fier’n,

alle bineen, Jan un Mann. 

Laot’ us schön munter tesammen küer’n,

dat mott so sien, dann un wann!

 

Fröher dao konn ’n wi noch lachen  

üöwer so ’n Gnesepinn.

Dao leiten wi et noch krachen,
keeken nich kruus glieks drin.

 

Laot’ us maol wier schön tesammen fier’n,

alle bineen, Jan un Mann. 

Laot’ us schön munter tesammen küer’n,

dat mott so sien, dann un wann!

 

Fröher konn us nix erschüttern, 

wi keeken frisk liekuut.

Laot us doch weiniger knüttern, 

dann süht’ auk anners uut.

 

Laot’ us maol wier schön tesammen fier’n,

alle bineen, Jan un Mann. 

Laot’ us schön munter tesammen küer’n,

dat mott so sien, dann un wann!

 

Fröher, dao namm’n wi all’s lichter,

harren vull weiniger Striet.

Nu seih wi alles lück schlichter,

för Spass feihlt us de Tiet.

 

Laot’ us maol wier schön tesammen fier’n,

alle bineen, Jan un Mann. 

Laot’ us schön munter tesammen küer’n,

dat mott so sien, dann un wann!

 

Fröher, dao häw wi us schwuoren,

dat us nix trennen kann. 

Drüm häff wi us nich verluoren –

un fiert so dann un wann.

 

Laot’ us maol wier schön tesammen fier’n,

alle bineen, Jan un Mann. 

Laot’ us schön munter tesammen küer’n,

dat mott so sien, dann un wann!

 

 

 

Vatertag

 

Von Otto Pötter

 

Ostern is män jüst vörbi,

dao is nu Hiemmelfahrt all wier.

Wi häbet düssen Dag gar frie – 

un Mannslüe maaket sick ne Fier.

                       

De Papas spannt de Kutsken an,

üm met Gesang sick sömms to ehr’n.   

„Ein dreimal Hoch dem lieben Mann!“

Well will iähr dat auk wuohl verweh’rn?

                       

Doch bünd de mehrsten gar nich Vater

un fiert dao doch män flietig mit.

Drüm is dat mehrste auk Gequater,

bi all dat Beer un all den Sprit.

                       

Dao geiht de rechte Sinn bi weg.

De Faa’n, licht is he denn auk rietten.

Denn wat de Dag us wüerklick sägg,

well will dat üöwerhaupt noch wietten...?  

                       

 

 

Et is ’n Siägen

so ’n schön Rad                                 

 

 

Von Otto Pötter

 

De Dokters säggt, et is ’n Siägen,

so vull es ’t geiht, wat dran to doon,

sick buuten flietig to bewiägen – 

Gesundheit wör daoför de Lohn.

 

Dat kostet mi kien Haupen Geld,

dao kann ick noch sovull spazieren.

Bloß, wat villicht ’n bettken tellt,

dat is mien leiwe Pedalieren.  

 

Froh fiets ick för mi hen, ganz still,

staoh nimmer nich in’ Stau –

un tank daobi, sovull ick will,

gesunde Luft för lau.

 

In kiene Klemme steck ick,

ick doo vergnögt wat mi jüst passt. 

Auk met dat Parken häb ick

gar nix nich wat an Last.

 

An Ümsicht aower draff ’t nich feihlen!

Denn kümp es Rüer off Katte quer,

mott man – auk ohne Brill – guet peilen;

man draff dr jä nich üöwerher...

 

Nu bünd jüst Miezen, generell,

för Mannlsüe, dat is klar,

bi den Verkehr, glieks up de Stell,

ne graute Sicherheitsgefahr.

 

Denn dat männlick’ Aogenpaar

kick forts in Richtung Miezerie.

Dann wackelt dao nu ganz un gar

de Lenkung – un schon is ’t vörbi. 

 

Doch kläfft es maol ’n Rüer lück wild,

so mott us Mannslüe dat nich stör’n.

Ick trett dann, wat dat Tüüg so hölt,

üm wiet em uut ’n Weg to föhr’n.

 

Mott ick daobi auk manchs wuohl puußen,

so döt mi dat an sick noch stählen.

’n anner maol laot ick ’t dann suusen, 

ick alleen kann dat jä wählen.

 

Söwwst wenn ick gar to Foot es laupe,

giff mi de Fietse guet noch Stütz.

Un wenn ick es maol wat inkaupe,

is ’t Körfken mi daobi ganz nütz.

 

Wat sall ick graut hier mehr noch säggen?

Is usereens auk es schachmatt,

so giff ’t doch nix to üöwerleggen:

Et is ’n Siägen, so ’n schön Rad!  

 

 

 

Tankwart

 

Von Otto Pötter

 

De Mester spröök to sien’ Gesellen:

„Natz, ick mott di wat vertellen.

Ick föhl ’t genau, et is sowiet,

us röpp nu de moderne Tiet.

 

Statt an Piärd un Kutsk to hämmern,

doot wi us nu üm Autos kümmern.

Äs fachgerechte Tankstation,

winkt auk us nu ne Million.

 

Natz, treck di üm un maak up nie,

hier is ’n Overall för di.

Küer fröndlick Hauchdüütsk, fraog auk fien:

„Schön vollgetankt mit Gasolin?“

 

Denn nix bleibt wie es einmal war;

du bis äs Tankwart nu ‚ein Star’.

Gar äs Domptör, dem Sprit sei Dank,

packs du nu Tigers in den Tank.

 

Du mäcks äs Tankwart Fuhrlüe froh,

drüm küer iähr auk glieks guet wat to.

Drüm, Natz,, mit Schwung galant män ran.

Du bis nu ‚ein gefragter Mann’!“

 

 

 

Siehste – siehste

 

Von Otto Pötter

 

To ’n Buer kam es ’n Ehepaar,

dat keek baff up de Höhnerschar.

De Buer, heel maaß (stolz), verkläörde iähr,

wat dao met Hahn un Hohn sö wör.

 

De Frau stönn stumm verdutzt debi –

so ’n Höhnerliäben wör iähr nie.

De Hahn konn guet dr wat an doon,

he sprüng all wier dao up ’n Hohn!

 

De Frau, se wör nu maol nich stur,

de fröög denn auk dao glieks den Buer,

wu oft so... Hahn up Henne lag?

Worup de Buer ganz drüüge sagg:

 

„De tellt gar nich, so ’n gueden Hahn,

de döt alltiets, wat he so kann.“

Worup de Frau iähr Männken küsste

un munter mennde: „Männken, siehste!“

 

Doch wat nu möök daorup de Mann?

Auk he fröög ratz den Buer sodann:

„Wu lött sick dat äs Mann verstaohn?

Lött de Hahn et denn so gaohn...

 

män immer met de glieke Henne?

Un dat so quasi ohne Enne?“

„Oh nein!!“ reip dao de Buer, „du Clown!

Stets nemmt he sick ’n anner Hohn!“

 

Worup de Mann dat Frauchen küsste –

un munter mennde: „Siehste, siehste!“

 

 

 

Rollmops

 

Von Otto Pötter

 

Nen Rollmops is ’n spassig Dier,

bloß mit ne Gurk’, ansüss schön schier,

is he wuohl suur un doch män mild.

So mancher is daorup ganz wild!

 

„Im Fisch steckt Vielfalt“, säggt se klook.

Dat steiht so auk in männig Book.

Dat is auk bi nen Rollmops so.

De Mannslüe mäck dat geck un froh.

 

Nao Rollmöps wieset sick sodann,

wat man äs Mann noch alles kann.

Drüm laot de Rollmöps di män munden,

dao kanns äs Mann guet bi gesunden.

 

 

 

Mann in’ besten Alter

 

Von Otto Pötter

 

Ja, dat künstlicke Gebiss,

is män doch ’n Hindernis.

Haore wasset uut de Ohr’n

un de Geruchssinn geiht verluor’n.

 

De Ächtern, fröher prall un rund,

he föllt nu in dör Muskelschwund.

Un buoben up dat griese Köppken,

löpp uut de Niäs so männig Dröppken.

 

Dat Profil wiärd langsam kläglich,

man nemmt to – nu baolle täglich.

Un auk dao drunner, unner’n Nabel,

is dat nich mehr so ganz passabel...

 

Un doch... An Krücken frögg Öhm Jan,

ganz wild noch, Mann, oh Mann:

„Bin ick nich noch so för mien Öller,

nen flotten Flitzer mit Geböller?“

 

Bevör wi lachet allerweggen,

will ick et es up Hauchdüütsk säggen:

Männer meinen, leider sehr,

sie könnten immer..., immer mehr!

 

Doch wie Eva einst schon wollte viel,

so auch die Susi, sehr agil.

Das macht dann auch nicht immer Spaß,

dem Alten, mit dem Ischias.

 

Und die Moral von der Geschicht:

Tu lieber erst was gegen Gicht.

Und dann, dann leb und liebe so,

dass „Mann“ da bleibt gesund und froh!

 

Wer dann mit achtzig gern noch lebt

und gerne auch noch einen hebt,

der kann und darf auch dankbar sein –

und auch mal schwindeln obendrein...                                                            

 

Doch schwindel bitte nich so vull.

Well sall dat glöwen denn noch wuohl?

Un üöwerhaupt, so egaol fit,

dao üöwernemmt  „Mann“ sick bloß mit.

 

 

 

De plattdüütske Bittgesang

 

Von Otto Pötter

 

De Bidde lutt immer: ... Bewahre us, oh Herr!

 

Vör arme Kerkenmüüse un graute Klingelbüüls...

Vör aolle Kabrachen (Ruine) un nierieke Drachen...

Vör Haore up de Tiähn un Schwiellen ant Gatt...

Vör ’n allto hatten un vör ’n allto flotten Affgang...

Vör suure Bömmskes un fusselige Bömmelkes...

Vör malle Stümper un iähr Klafiefgeklimper...

Vör nen aollen Rock un nen kaollen Grog...

Vör smächtige Rippen in arme Krippen...

Vör bollerige Querköppe un giftige Gaffeltangen...

Vör ’n willig Wief, dat aolle Mannslüe unwies mäck...

Vör ’n jungen Kerl, de nich frie’en will...

Vör ’n aollen Kerl, de wier frie’en will...

Vör wahne Wollen un lahme Bollen...

Vör Omnipolenz un Imponenz...

Vör stumpe Fraulüe un scharpe Protokolle...

Vör lierige Knippen un spinndulle Hippen...

Vör Klagen un freche Blagen...

Vör Lüe, de nich schwiegen könnt...

Vör Gepangel tüsken Düör un Angel...

 

Oh Herr, häb Inseihn un Erbaamen –  

Amen.

 

 

 

Halali un Waidmanns Heil

 

Von Otto Pötter

 

De Jägersmann geiht up de Pirsch,

weil he heel grell is up ’n Hirsch;

röpp „Waidmanns Heil” un „Halali“,

dann kömmt de graute Ballerie.

 

De Hirsch män denkt daobi, ganz geck,

nu werd et Tiet, ick laup gau weg.

He warnt de annern auk: „Giewwt acht!

Maakt, dat ji futt kömmt, et is Jagd!“

 

So söch dat Wild met List un Tücke,

sick wietaff nu ne sich’re Lücke.

Un denkt: „Se häbt se wuohl nich alle,

wi laupt iähr doch nich in de Falle!“

 

De Jägersamnn, he schüttt un knallt,

doch schinnt lück lüerig em de Wald.

De Hirsch kick em van ächten an –

un lacht: „Oh, du verrückte Mann;

 

de heele düere Munition,

se brengt di nix an Provision.“

De Jägersmann mäck: Piff, Paff, Puff!

Doch all sien Scheiten is män Bluff.

 

De Böllerie geiht heel in ’n Wind.

Et schinnt, de Jägersmann wör blind.

Dann giff he up. Se is vörbi,

de ach so schöne Jägerie!

 

 

 

Aobend an’ See

 

Von Otto Pötter

 

Still un blenkern ligg de See

in de warme Aobendsünn.

An ’t anner Ufer steiht ’n Reh.

Still kick et hauch, so üm sick rüm.

 

Off et mi süht an miene Stelle,

achter Röhricht an den Weiher?

Üm mi stigg jüst ne Libelle;

se dreiht aff, hen to den Reiher.

 

De kick nich rechts un kick nich links,

de kick bloß stump, egaol up’t Waater.

Dat is mit em villicht ’n Dings,

’n Erpel mäck auk all Gesnaater.

 

Stief steiht de Reiher, ganz alleen,

as harr he sömms sick dao vergiätten.

Doch kick he dao, up Stelzenbeen,

gedüllig nao sien Aobendiätten.

 

Dat Waater aower, spieggelblank,

süht uut, as gaff ’t nich eene Barbe.

Klook sind de Fiske, Gott sei Dank,

auk wenn de Reiher denkt: Ick darbe...

 

Daoför singt nu de Gaitling hall

sien schönste Aobendliedken.

De Sönne sackt lück deeper all;

egaol, ick gönn mi noch ’n Tietken.

 

 

 

 

S t i l l

 

Von Otto Pötter

 

Still, sachte an un lück sinnig.

Nich so luut, daoför aower stimmig.

Heel deep uut’ Hiärt
klingt nix verkehrt...

 

Ja se sind schön,

düsse sinnigen Tön.

Se röhrt us an

un doot guet Jan un Mann.

Maaket licht un beschwingt,

dat de Siäl in us singt.

Sing doch mit, summ ganz sacht eenfach mit:

 

Hmm, hmm, hmm, hmm...

 

Still, laot et buuten män huulen.

Un de Trampels laot roopen un muulen.

All dat vergeiht,

wenn’t binnen blaiht...

 

Ja se sind schön,

düsse sinnigen Tön.

Se röhrt us an

un doot guet Jan un Mann.

Maaket licht un beschwingt,

dat de Siäl in us singt.

Sing doch mit, summ ganz sacht eenfach mit:

 

Hmm, hmm, hmm, hmm...

 

Still, laot nao binnen mehr Ruhe;

guet verwahrt es ’n Schatz in de Truhe.

Dann bis gar sehr,

sehr guet tofriär...

 

Ja se sind schön,

düsse sinnigen Tön.

Se röhrt us an

un doot guet Jan un Mann.

Maaket licht un beschwingt,

dat de Siäl in us singt.

Sing doch mit, summ ganz sacht eenfach mit:

 

Hmm, hmm, hmm, hmm...

 

Still, in de Aog sick es kieken.

Daobi auk maol ’n Aoge tokniepen.

Ganz still sick guet sien,

mäck licht un fien...

 

Ja se sind schön,

düsse sinnigen Tön.

Se röhrt us an

un doot guet Jan un Mann.

Maaket licht un beschwingt,

dat de Siäl in us singt.

Sing doch mit, summ ganz sacht eenfach mit:

 

Hmm, hmm, hmm, hmm...

 

 

 

Alleene met ’n schönet Book

 

Von Otto Pötter

 

Öfters küer wi so daoher,

dat versteiht kien Mensch nich mehr.

De Kopp denkt sick Gott weet wat uut

un mäck üm nix ’n graut Geluut.

 

Du simmeleers un denks: Wat nu?

Met so wat kuemm ick nich up Du.

Un lutt et noch so klook, apatt,

de Kopp de suuset di bi dat.

 

Wu schön daogieggen is et dann,

wenn man in Ruh sick setten kann –

alleene met ’n schönet Book.

Dat mäck tofriär un nich bloß klook.

 

Dann häff dat Hiärtken auk es wat –

un dat erst recht met use Platt!

Denn wat dao steiht, dat döt di guet,

wenn auk dat Liäsen länger duert.

 

Drüm nemm di Tiet, nich Schwupdiwup –

daoför gaoht Hiärt un Siäl wiet up.

Et mäck di froh, wat ick di sägg,

drüm legg dat Bööksken nich glieks weg.

 

Ja, sitts du erst es guet daobi,

so mäck dat Book glieks mehr uut di.

Villicht kümp di dann gar in ’n Sinn:

Düt Book, et is för mi ’n Gewinn!

 

 

 

Dat Rechte doon

 

Von Otto Pötter

 

Met heelmaol wahne Sturmgebruus

kömmt Taohbast Hiärwst maol wier mit Macht.

Egaol, et is nu schön in’ Huus,

dat warme Füerken knistert sacht.

 

Man mott nu bloß dat Rechte doon;

so es int Schapp luert rüm de Frau

un söch den warmen Rock nu schon,

maak ick mi nu nen Grog all gau.

 

 

 

Rüüsig Wiär

 

Von Otto Pötter

 

Bi so windig, nattkaolt Wiär,

rüüsket et oft hen un her.

Man krigg debi nich selten Hörne’.

Nix päss, nich ächten nich, nich vörne.

 

Wi krieget, wat wi gar nich bruuket:

De Niäse löpp – de Fööte ruuket!

Doch richtig wör ’t, mit etwas Glück:

De Fööte laupt, de Niäse rück.

 

Bruukt Waater buuten auk de Planten,

so män doch nich use Quanten.

In Gummistiewwel müött’ se ran –  

un gottserbärmlick ruukt se dann.

 

Tjä, sind de Fööte auk wuohl drüüge,

so früss us doch, met windig Züge.

Glieks fängt dat Prussen dann all an;

de Niäse löpp, wat se so kann.

 

So rüüsig Wiär is oft ’n Hohn.

Un doch lött sick dao nix an doon.

De Niäse löpp, de Fööte ruuket –

et is män nix, wat wi guet bruuket.

 

 

Sturmgebruus

 

Von Otto Pötter

 

Sturmgebruus

baselt de Nacht ümt Huus.

Wat ’n Raosen, Klappern un Huulen.

Verkruopen häbt sick gar de Uhlen.

 

Un, es unner Rieser (Reisig) still ligg de Pedde,

häb ick mi  verkruopen in mien Bedde.

An leiwsten reip ick nao buuten hen: Stopp!

Doch treck ick mi bange de Deck üöwer ’n Kopp.

 

Denn dao döt he wier wild an de Düören buusen,

de Sturm met sien wahne Huulen un Suusen.

Un ick biät binaut (ängstlich) ne Fürbitt’ daobi.

Wann bloß is dat Unnerwiär endlicks vörbi?

 

 

 

De Düör

steiht immer för di up

 

Von Otto Pötter

 

Nu geihs haruut uut’ Öllernhuus,

wat wör de Tiet mit di doch fien.

Wi winkt us to, de Abschiedsgruß

dött sähr, doch mott dat so män sien. 

 

Geiht dennoch maol bi di wat scheef,

dann weeß’, dao is Verlaot hier drup:

Tohuus hät jedereen di leew – 

de Düör steiht immer för di up.

 

Seite 2

Datenschutz