Plattdeutsche GedichteAuf Münsterländer Platt Von: Otto Pötter |
|
|
|
Oft alleen
Von Otto Pötter
Dat Öller treck di nich bloß runner,
dat Öller steck auk voller Wunner.
Man draff sick bloß nich hangen laoten
un guet wat doon, män dat mit Maoten.
Noch schinnt dat Liäben schön un prall.
Man tellt dat Öller nich äs Tall. Doch eenes Dages is ’t sowiet, dann wiärd et för wat anners Tiet...
Et wiärd so langsam ’n Mallör, so es ’t maol wör, so geiht’ nich mehr. Wi fraoget üm so manch Gefallen un willt män doch nich lästig fallen.
Wi willt den Kopp nich hangen laoten, willt denken guet un auk guet praoten. De Welt, se is jä noch wuohl schön, wör man nich bloß so oft alleen.
He kümp ganz sacht, de aolle Dag; et wiärd nich biätter, ach, ach ach... Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.
Man kümp nich ruut, nich van de Been un sitt harüm, is oft alleen. Man is bedrüöwt un simmeleert: Wat noch wuohl alles so passeert?
Üm us wiärd ’t ruhiger nu män doch – debi sien will wi giäne noch. So eenfach is dat aower nich, wenn man alleen is un all’s schwigg.
Auk krigg man all’s nich recht mehr mit. Man sägg sick sömms nu oft: „So ’n Schitt.“ De Düörn’s, se bliewet öfters to; jüst dat mäck us nu auk nich froh.
Längst bünd de Kinner uut ’n Huus. Besöök is rar, rar auk so ’n Gruß. De leiw man häff, se sind män wiet – nich eener häff mehr richtig Tiet.
Worüöwer sall man sick noch freu’n? Nu sitt man gar in’ Altenheim. Doch häff mehr Kraft äs all’s Gesöör, jüst hier dat Guede, wat maol wör...
Puppi-Püppken
Von Otto Pötter
Ach, Puppi-Püppken, komm doch trügge –
un maak mi bitte doch wier flügge.
Denn allto oft bin ’k luunenföhlig.
Un Angst un Bange mäck mi nöelig.
Puppi-Püppken, ja, du feihls mi;
denn met mi, ick weet, du freis di.
Ick nemm so giän di noch in’ Arm,
noch immer werd mien Hiärt dann warm.
Puppi-Püppken, kuemm upt Laken
un laot di van mi Eiha maaken.
Statt butt un groff harümtoringen,
laot’ waigen us un draimend singen.
Puppi-Püppken, gleiw et mi,
ick bin so giän noch Kind bi di.
Du liggs mi heelmaol oft in’ Sinn –
erst recht nu, wu ick aolt all bin.
Drüm, Puppi-Püppken, maak mi frie,
lach un dreih un danz mit mi.
Maak jung mien Hiärt un froh mien’ Sinn,
ja, wies mi, dat ick Kind noch bin...
Staoh ick an mien Fensterken
Nach dem alten Spinnstubenlied:
Steh ich vor mei’m Fensterlein
Von Otto Pötter Staoh ick an mien Fensterken, kiek in de wiede Welt ick hen. Bekieken möch ick den so giän, de nu wiet weg is in de Fern. Vör Jaohr’n verspröök he mi de Eh’, dann naihd’ he uut, mit graut Juchhee. Göng mit ’n anner Wief dedör. Un ick bleef grienend ächtenvör. Mien Hiärtken schwigg, bis up ’n Dag, weil ick em noch immer mag. Mien Sinn för em steiht ganz up du... Erst in de Graffkuhl’ finn ick Ruh. Wiss mi nich noch eenmaol seihn? Ick laup för di un doo mi dreihn. Spring üöwer Stock un Steen un Paohl – so seih wi us villicht noch maol. Wiss du mi aower nich mehr seihn, dött mi dat ganz un gar nich freu’n. Deep in mien Hiärt giff dat nen Stich.
Dann maaket guet – vergett mi nich.
|