Plattdeutsche GedichteAuf Münsterländer Platt Von: Otto Pötter |
|
Homepage Wadelheim |
Von Otto Pötter
Maol weiht et wild, maol is et still.
Maol lacht de Sönn all wat deher,
maol krieg wi, natt wier, luusig Wiär.
Dann
April, April, de mäck wat he will.
driff de Wind äs wilden Mann
noch sienen Frönd, den Nordwind an.
Doch lacht glieks drup de Sönn em uut –
un he dreiht aff, ohn graut Geluut.
sien Kraft is weg: April, April! Em kann nu nix mehr g
Auk wenn de Winter n
raut gelingen,
denn alle Knopsen willt nu springen.
De Tiet, an Sunnenschien so arm,
se is vörbi, et wiärd wier warm.
Un Meerske, Buern, samt Kind un Möhn,
se roopt vergnögt: „Nu wiärd ’t wier gröön!“
De Vüögelkes bünd auk wier hier
un singt upt Nie’e immer wier,
ohn Notenblatt so wunnerschön:
„De Lenz is dao, wat schön, dat Gröön!“
Helau
Von Otto Pötter
Et is maol wier so wiet.
Uut männig Hööke schniet
auk hier in use Mönsterland,
bunt Narrenvolk, uut Rand un Band.
Käppken up, kuort’ Röcksken an –
un glieks wiärd wehrig Jan un Mann.
Bunt angetrocken, ohne Schüü,
springt se harüm, de daoren Lüe.
Se doot met « Prosit » munter drinken
un met « Helau » gar lustig winken.
Dao meint nu gar de aolle Öhm:
„Meinee, wu is dat Liäben schön!“
Maote haollen
Von Otto Pötter
De Fastentiet met Magerquark
mäck nich bloß schlank, se mäck auk stark.
Van Ballast geiht dao guet wat quiet –
Kopp, Hiärt un Siäl wiärd frie un wiet.
Et is weet Gott nich to verkennen,
de Fastentiet „sehr gut“ to nennen.
Nich so drock bi’n Grog
Von Otto Pötter
De erste Grog mäck mollig warm.
De twedde giff all wat an Charme;
de deerde rüümt den Kopp lück up,
de veerde legg upt Hiärt sick drup.
De fiefte Grog lött all’s di waogen,
de sesste nu, verdreiht de Aogen.
Auk Singerie driff uut ’n Mund –
un döt bedenklick Leedkes kund.
De siemmte Grog, de nemmt de Stimm;
de achte dann, de weiht di üm...
|